Będąc w ciąży naprawdę myślałam sobie, że zrobię wszystko, by moje dziecko płakało jak najmniej. Pamiętam tę myśl jak dziś. Pamiętam, jak zaplanowałam sobie, że będę tak wspaniale opiekować się moim dzieckiem, by nie miało SZANS zapłakać. Ja zawsze będę ten krok do przodu. Zaspokoję potrzeby, będę wciąż blisko. Czego będzie dziecku więcej trzeba?

Podejrzewam, że każda przyszła mama, nawet jeśli nie tak bardzo świadomie i bezczelnie jak ja, to gdzieś tam w głębi serca ma właśnie taką myśl. Że nie pozwoli swojemu dziecku płakać. Że zrobi WSZYSTKO, dosłownie wszystko. I zrobi to tak idealnie, że dziecku będzie najlepiej na świecie…

A potem rodzi się ona. Rodzi się on.

I po kilku godzinach od porodu płacze. Płacze tak, że nie wiemy co zrobić. I wtedy właśnie zaczynamy rozumieć, że zostaliśmy rodzicami. Że ten obcy mały człowiek jest od nas zależny w pełni. I musimy jak najszybciej nauczyć się ten jego płacz rozumieć. I akceptować. Bo ten płacz, to jego jedyna droga, by komunikować się z nami.

Pamiętam swoją bezsilność i swoje zagubienie w obliczu tych pierwszych łez noworodka. Pamiętam zaskoczenie. Niemoc. Pewnego rodzaju poczucie porażki.

Dopiero później zaczęłam ten płacz przyjmować jako normę. W pełni akceptować jako zwykły język mojego nowonarodzonego dziecka. Język, który jest w swojej prostocie cudowny. Bo całkiem bezkompromisowy. Zerojedynkowy. Stawiający rodzica na równe nogi. Taki pierwotny i przypominający nam o jedności z ludźmi z dawnych epok. Tak naprawdę to od noworodków moglibyśmy uczyć się tego, jak dbać o własne potrzeby. One dbają w sposób idealnie zaprojektowany przez ewolucję. Odczuwając potrzebę – natychmiast wołają o jej zaspokojenie. Nie udają. Nie manipulują. Wprost i bez jakichkolwiek kompromisów mówią nam o tym, co chciałyby zmienić, krzyczą o pomoc i będą wołać tak długo, póki jej nie otrzymają.

Tak często chcielibyśmy, by życie naszych dzieci było wolne od trudności. Od płaczu. Od napadów niekontrolowanej złości. By było przyjemne. Jesteśmy skłonni myśleć, że usuwając dziecku kłody spod nóg, pomagamy mu się rozwijać. A tak naprawdę to poprzez płacz, frustrację, niezadowolenie i niemoc dziecko ma szansę na rozwój. Na poznanie świata i siebie, z całą gamą własnych ograniczeń.

Często myślimy, że uda nam się tak pokierować rozwojem dziecka, by nie przechodziło trudnych etapów, by nie przeżywało destrukcyjnych emocji. Zapominamy, że, aby w pełni żyć, warto doświadczyć wszystkiego. I łez i śmiechu. I zadowolenia i pełnej frustracji.

Przyznajcie się, kto tak jak ja, żył nadzieją, że stworzy dziecku cudowny świat bez płaczu i walenia głową w podłogę?